στον Η. Γκυρτή

Μού  μιλάς  για  μάχες,  για  όνειρα  για  προσμονή
για  σώματα  έξω  από  τον  ύπνο
γι’  αστραπές,
για  τον  σταυρό  με  τη  φωτιά  τής  Ανάστασης –
για  διαλείμματα
πίσω  απ’  τις  φωνές  τού  καλοκαιριού  και  τη  φυκιασμένη  θάλασσα.
Μού  μιλάς  για  βραδιές
γύρω  από  τραπέζια  με  φίλους  και  πράμνειο  οίνο.

Όμως  εγώ,  εγκλωβισμένος  κεραμιδόγατος  ψηλά
κουρνιασμένος  σ’  έσχατες  σκεπές
στον  αυχένα  τού  λόφου  σηκώνω,  με  κίνδυνο,  το  πείραμά  μου.
Μιλώ  για  πεθαμένους  φωνασκώ  ήττες  εξηγώ  αλλαξοδρομήσεις
ακολουθώ  – ώ  γλυκύ  μου  έαρ! –
τον  στολισμό,  το  πένθιμο  βήμα  τις  λαμπάδες .

Ά!  Δεν  γίνεται  Ηρακλή.
Ή  ζωή  ή  ποίηση .